Toerit mirrag raak, toe deel Grietjie haa stukkie brood met Hansie, wan hy’t sy stukkie brood vekrummel ennit langsie padjie gegooi toe hulle die bos ingeloep het. Hulle het toe annie slaap geraak. Dit het al aand geraak en niemand het gekô om hulle te haalie. Toe hulle wakke skrik toe was dit pikdonke, en Hansie het sy suste getroos en gesê: “Moenie warrie nie, Grietjie. Kô ôs wag net totdat die maan opkô dan sal ôs ôs se pad huis toe kan kry deurie krummels wat ek gestrooi het.”
Toerie maan uiteindelik uitgekommit, het hulle opgestaan om hulle way huis toe te kry, maa hulle kon nie die krummels brood kry nie, wan soes Hansie die krummels gestrooi het, soe hettie voëltjies vannie bos dit opgepik. Maa Hansie het gegloe dat hulle nog altyd hulle pad trug huis toe sou kry, maa hulle konnie die pad vintie. Hulle hettie hele nag gestap, ennie volgenne dag tot innie aand, maa hulle konnie hulle pad uitie bos uit kry nie. Die twie kinners was baie honge wan hulle het die hele dag nog niks geïetie. Die paa bessies wat hulle gekry het wassie genoeg om hulle vol te maakie. Hulle was lateran soe moeg dat hulle nie mee kon vêder stappie, en hulle het onner ʼn boem gat lê en net daa annie slaap geraak.
Dit was nou al die dêre môre na hulle weg van hulle pa se huis gegannit. Maa hulle het maa nog altyd proebee om trug by die huis te kô. Maa soes hulle gesoek het, het hulle al dieper en dieper innie bos in gestap. En as hulle nie gou kos gekry hettie, sou hulle vannie honge doodgegannit.
Dit was ampe mirrag gewies toe sien hulle ʼn spierwit voëltjie wat sit op ʼn tak. Ennie voëltjie het soe mooi gesing dat hulle gestop en na dit geluisterit. En toe die voëltjie klaa gesing het, het dit voo hulle uit gevlieg en hulle het die voëltjie toe gevolg tot dit by ʼn klein huis gekommit. Die voëltjie het boe-op die huis se dak gat sit. Toe hulle nader annie huis kô, het hulle gesien dat die huis gemaak was van soetkoek, ennie dak was gemaak van koekies, ennie venstes was van vesiersuike gemaak.
“Kom! Ôs kan nou somme vi ôs lekke dik iet,” sê Hansie toe. “Ek gat vannie dak iet, Grietjie, en djy kan somme vannie venstes iet. Dit sal lekke soet proe.” Hansie het toe ʼn stukkie vannie dak afgebriek, net om te sien hoe dit proe. En Grietjie het byrie venste gestaan en an die ruit beginte iet.
Hulle’t toe ʼn dun stemmetjie van binne af hoo praat:
“Kou, kou, soes ʼn muis,
wie kou soe an my huis?”
Ennie kinners antwoord toe: “Moenie warrie nie. Dis nettie wind.”
Hansie en Grietjie warrie toe nie vi hulle nog vêderie en gan toe an om annie huisie te iet. Hansie wat nog heeltyd annie dak vi hom dik iet ommat dit soe lekke geproe het, briek toe nog ʼn groot stuk af en klim toe af, en Grietjie het toe een vannie ruite uitgetrek en annit beginte iet.
Die huis se deu het oepgegan en ʼn ou vrou het stadig byrie deu uit kô stap mettie hulp van ʼn kierie. Hansie en Grietjie was baie bang, en hulle hettie lekkegoed wat in hulle hanne was lat val. Die ou vrou het net haa kop geskud en gesê: “Hai jinne, my liewe kinners, hoe het julle hie uitgekô? Julle moet in kô en by my kô bly. Dit sallie ʼn proebleem vi my wiesie.” Sy’t hulle toe annie hand gevat en hulle by haa huis ingelei.
Toe hulle binne kô, het hulle toe gesien dattie tafel innie huis vol lekke kos was. Daa was biekes melk, pêncakes, appels, hoeneboudjies, samoesas en koek van veskillende soote. Na hulle vi hulle lekke dik geïet het, het die ou vroutjie vi hulle na twie klein bedjies toe gevat. Hansie en Grietjie was soe moeg van allie stap en hulle was lekke dik geïet dat hulle nie nog vêder oo ienige iets gewarrie hettie. Hulle het toe oppie bedjies met hulle wit koeberse gat lê. Hulle het gevoel soes hulle alles orraait was en het net daa vas annie slaap geraak.
(Vervolg volgende maand)
The post Hansie en Grietjie: ’n sprokiesvehaal geskryf deurie Grimm broes (deel 3) appeared first on LitNet.