Fiksie: Die sonde van die vader

“Het julle ma nog nie opgedaag nie, Marlene?”

“Nee, oom Hein, sy sal seker netnou hier wees. Sy sal darem nie vergeet van my en Joanie nie.”

Marlene is nie so seker daarvan nie. Sy en Joanie het al voorheen ná die aanddiens hier buitekant die kerk gestaan en wag en hulle ma het nie opgedaag nie. Uiteindelik het iemand anders vir hulle huis toe gevat ... en by die huis het hulle gesien hoekom hulle ma hulle vergeet het. Sy het vas aan die slaap voor die TV gesit-lê ... die leë glas en die leë bottel op die sytafeltjie langs haar.

Marlene onthou hoe haar wrewel teenoor haar ma – en haar afwesige pa – en sy skelmpie – wou oorborrel.

Sy sien dat Adele, haar beste vriendin, voor langs haar pa sit. Agter is vier ander meisies ingeprop. Hulle bly almal in dieselfde rigting.

“Nouja, ek laai net gou hierdie klomp af, dan kom ek weer hier verby. As julle twee nog hier staan, laai ek julle op en vat julle huis toe.”

“Dankie, oom Hein!” Sy en Joanie praat sommer saam by die voorruit in. Hy is so ’n gawe man. Wens hulle pa ...  

Dis presies wat Hein die volgende oggend vroeg vir die polisie vertel: hy het weer by die kerk verby gery en die twee susters was weg. Nee, die laaste wat hy gesien het, het hulle hier by die hek gestaan en hy het reeds sy motor vol meisies gehad; daar was nie plek vir nog twee nie. Hy het aangeneem hulle ma het opgedaag en hulle kom haal.

Marlene en Joanie se ma trek senuweeagtig aan ’n sigaret. Sy maak nie oogkontak met die sersant nie en ontwyk Hein se spottende oë.

“Ek het aan die slaap geraak, Sersant. Toe ek wakker word, was dit laat. Ek het hulle albei probeer bel. Hulle het nie geantwoord nie.” Sy sê niks van die oproepe wat sý gemis het nie. Sy gaan voort: “Ek het dadelik in die motor geklim en hulle kom soek. Maar ek kry hulle nie. Toe bel ek Adele, die skool. Gedink hulle is dalk by die Willemses. Toe antwoord Hein ... mnr Willemse.”

***

Marlene en Joanie bibber van die koue toe die motor langs hulle intrek.

“Ek het sommer vir julle ’n fles koffie gebring – julle staan al lank en wag!”

“Dankie, Oom!”

Hulle skink vinnig en sluk behaaglik aan die warm koffie. Daar’s genoeg vir twee bekers elk.

“Luister, julle twee – ek moet net gou hier by my kantoor inhardloop – sal so vinnig moontlik wees – ek het goed vir die plaas bestel en dit vergeet. Nou terug.”

Die meisies gee nie om nie – hulle is darem nou in ’n motor met warm koffie in die hand ...

Dis die laaste wat Marlene onthou.

Sy kom vaagweg agter dat sy styf langs haar sussie lê en sy voel haar hare in haar gesig. Sy wil dit wegvee, maar dan weet sy: haar arms is agter haar ... kaal rug vasgebind. Sy sper haar oë oop om deur die donkerte te probeer sien. Sy voel iets klam tussen haar bene ...  en besef dan met ’n skok dat dit nie net haar rug is wat kaal is nie. Sy is heeltemal kaal! Met haar ken probeer sy voel wat hier naby haar gesig is en dan hoor sy ’n man se stem.

“So ja ... bly om te sien jy is besig om wakker te word. Dis darem nie lekker om met so ’n halfdooie lyf iets te doen nie!”

Marlene draai haar kop in die rigting van die stem.

Oom Hein? Kan nie wees nie! Nie oom Hein nie! Maar dis tog sy stem. Die stem en die drankasem kom nader. Sy voel skielik hoe hy hier in haar nek vroetel. Hy probeer haar soen!! Haar hele lyf ruk weg.

“Ag nee, toe-toe-toe! Moenie nou so maak nie. Ek weet hoe kyk jy altyd vir my as julle hokkie speel.”

Marlene wil skree. Hoe kyk ek vir jou? Jy’s Adele se pa! Jy’s die soort pa wat ek wil hê! Haar oë rol onsiende saam met haar lyf. Sy krimp inmekaar. Sy trek haar bene op, op teen haar maag. Sy voel haar knieë by haar borste. Maar dan voel sy nog iets by haar borste: ’n man se hand wat haar klein borsie in ’n ferm greep vasvat. Die geluide wat van agter die pleister oor haar mond uitkom, klink soos die krete van ’n slagdier. Sy probeer hom skop. Sy trek haar knieë op en ruk haar kop heen en weer. Maar niks help nie. Hy is te swaar. Hy oorweldig haar en druk haar plat op die matras.

Toe hy klaar is, besef sy hy skuif oor na haar sussie ...  

Sy weet nie hoe lank hulle daarna langs mekaar lê nie. Sy voel hoe Joanie huil. Sy ruk en bewe.

Sy besef dat dit laatmiddag moet wees, want al is die venster toegeplak, syfer daar iewers lig deur die houtplanke. Sy kom agter die man is nie in die vertrek nie. Sy moet die pleister van haar mond afkry en sy moet haar arms losmaak. Sy pyn orals.

Uiteindelik kry sy dit reg om haar arms om haar boude te wikkel. Met haar hande voor haar begin sy aan Joanie se hande sukkel-sukkel om die toue los te knoop; die toue af te trek.

“Joanie ... Joanie ... is jy OK?”

Joanie kan nie praat nie. Haar neus, keel en oë oorvloei van trane.

“Marlene ... wat gaan aan? Oom Hein  ... oom Hein is dan altyd so gaaf vir ons. Ek kan nie glo wat hy aan my gedoen het nie ... Dis soos ’n nagmerrie. Dis erger as Ma se drinkery ... as Pa se wegloop met ... met oom Hein se vrou ...”

Haar mond sper oop.

Marlene staan op – sy loop in die hut rond. Sy soek iets. ’n Lap. Klere. Iéts. Haar foon! Waar’s haar foon? Sy kry niks nie. Niks. Daar is nie eers ’n gordyn voor die vuil venster of ’n laken oor die matras nie.

By die enigste deur staan sy stil. Die eenvoudige Yaleslot kan sy maklik oopmaak. En dan? Hulle is ver van die dorp af – dit weet sy. En hulle is poedelnakend. Dis winter, maar sy bewe nie van koue nie.

“Ons moet wegkom, Joanie! Ons moet hardloop. Iewers kry ons dalk ’n sak of ’n ding om onsself toe te maak!”

“Ek kan nie ... Marlene ...  Sê nou iemand sien ons? Ek skaam my dood!”

Marlene sien sy is heeltemal wit geskok. Daar is bloedstrepe teen haar bene af en krapmerke oor haar bors. Sy self het ook deurgeloop, maar nou moet sy haar sussie help.

“Onthou jy vir Alison Botha? Ons het al van haar gepraat? Daai een wat met ’n afgesnyde keel gekruip het tot by die pad ... Sy was ook kaal, Joanie. Hy gaan terugkom ...”

Hulle sukkel saam van die stoepie af en sien die rommel wat op die werf rondlê. Ou fietse, trekkerbande, geroeste masjiene ... Marlene soek angstig na ’n ding waarmee sy haarself sal kan verdedig.

Teen sonsaktyd het hulle al gevorder, maar hulle is nie seker of hulle in die regte rigting strompel nie. Daar’s nie water nie; daar’s geen plastieksakke nie, net die koue wat nou weer in die skaduwees skuil. En klippe.

Toe hoor hulle dit: die gebrom van ’n motorfiets. Iemand op ’n veldfiets. Hulle val plat – die geel harde wintergras skraap hulle bene, borste, mae. Die hooflig is ‘n soekende oog.

Hulle hoor hom skree.

“Mooi, meisies! Presies wat ek wou hê! Dis ’n jagplaas hierdie ... en julle bokkies is myne – nes my vrou julle pa s’n is!” Hulle hoor hoe hy lag. Dis ’n kreet bokant die enjin wat weer brul. Hulle lê plat tussen ’n klomp klippe wat langs boomwortels teen ’n skuinste die enigste skuiling bied. Die fiets kan nie hier deur nie.

Hulle sien hoe hy begin soek ... soos enige goeie spoorsnyer agter ’n gekweste, bang dier.

Marlene fluister vir Joanie.

“Jy moet hom roep, Joanie!”

“Wat? Nee ... nooit nie! Hy’s aaklig!”

“Jy moet sy aandag vir ’n ruk aflei, dan sal ek ...”

“Wat kan jy teen hom doen? Jy is helfte so groot soos hy – en hy’t ’n geweer ... en hy’s sterk ...”

Sy praat ernstig.

Oom Hein sien die beseerde meisie tussen die klippe lê. Sy’s die jongetjie. Hy stap tot by haar. Sy prewel iets. Hy buk af. Sit sy geweer neer. Hy begin sy broek losknoop; dit sak oor sy knieë af. Hy druk haar met sy bene teen die grond vas.

“Neeeeee!!!”

Marlene storm op hom af en stamp die geroeste fietsspeek tussen sy ribbes in – net daar waar juffrou Duminy nou die dag nog gewys het hoe naby jou hart aan jou borskas sit.

Met ’n groot gesukkel kry hulle die motorfiets aan die gang. Hulle is nog kaal, want nie een van hulle wil aan die lyk vat nie. Oom Hein lyk grotesk waar hy met sy jeans om sy enkels in ’n plas bloed lê.

“Dis waar wat die Bybel sê, Marlene ... daardie stukkie dat ons moet betaal vir ons pa’s en ma’s se sondes. Wat dink jy?”

The post Fiksie: Die sonde van die vader appeared first on LitNet.